ADALET HEYKELİ

Açıklama

Gece yarısı, şehrin en sessiz anında adalet heykeli çatırdayarak uyandı. Gözlerindeki bandajın altından görmediği bir dünyayı dinliyordu; insanlar bağırıyor, duvarlara kelimeler kazıyor, adalet diye feryat ediyordu. Elindeki terazi, yıllardır ilk kez kendi kendine sallandı. Bir kefede haklılar, diğerinde güçlüler vardı — ama güçlüler ağır basıyordu. Heykel, sorgulayıcı bir titremeyle başını kaldırdı. “Ben adaletsem… neden kimse benim tarafımda değil?” diye fısıldadı taştan dudakları. Tam o anda, terazi kırıldı. Kırık kefeler yere düşerken şehirde bir sessizlik oldu. Kimse görmedi, kimse duymadı… Ama bir şey değişti: Artık adalet, taş olmaktan vazgeçmişti. Ve o gece, sokaklarda gezen görünmez bir rüzgâr herkesin kulağına aynı cümleyi fısıldadı: “Adalet susarsa, herkes konuşmak zorunda kalır.”